Levenslessen met Romeo deel 2

Elke ervaren hondeneigenaar kon mij waarschijnlijk voorspellen dat een autoreis naar het zuiden van Spanje met een pup van drie maand niet zo’n geniaal idee is. Maar in al mijn naïviteit was ik ervan overtuigd dat deze reis de socialisatie van Romeo alleen maar ten goede zou komen. In het kader van jong geleerd is oud gedaan, boekte ik al mijn oorspronkelijke hotels om naar hondvriendelijke hotels, want vanop mijn roze wolk dacht ik dat dit een heerlijke Romeo-Julia-gezellig-samen-in-Spanje-reis zou worden en dat deze quality-time onze band alleen maar zou versterken.

De eerste vakantienacht met Romeo zal ik nooit vergeten. Aan zijn snelle en luide ademhaling merkte ik dat er iets serieus fout was. Het wit van zijn oogjes was knalrood. Hij kon niet meer op zijn pootjes staan en zag er gewoon stervende uit. Mijn hart bonsde in mijn keel en 10 minuten later zat ik in Bordeaux om 2 u ’s nachts bij de dierenarts van wacht. Hij kreeg een spuit, een grote dosis Norit en een infuus. Zijn toestand was kritiek en hij moest daar blijven overnachten. De oorzaak was vermoedelijk een vergiftiging. Het zou natuurlijk kunnen dat hij op één van de parkings onderweg ongemerkt iets verkeerd had gegeten. Romeo vindt bijna alles wat hij op zijn pad tegenkomt eetbaar en is de snelste stofzuiger die ik ken. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik zag constant het zielige beeld van een stervende pup en een Franse dierenarts die mij maar weinig hoop gaf. Ik merkte hoe erg ik al aan dat kleine pupje gehecht was en hoe vreselijk ik het zou vinden mocht hij het niet halen.

De dag erna bleek Romeo tot mijn grote opluchting miraculeus hersteld. Bij het ontbijtbuffet bleek hij weer helemaal zijn eigen ondeugende zelve. Wild en uitgelaten sprong hij tegen mensen aan die er nu niet bepaald hondenliefhebbers uitzagen zodat hun bord bijna uit hun handen vloog. Romeo trok zich niets aan van hun boze blikken en van mijn onhandige pogingen om hem te stoppen. Ik zag geen andere oplossing dan hem buiten met zijn leiband aan de poot van de terrastafel te binden. Weg van alle ontbijtgeuren, weg van de worstjes en weg van de drukke-ontbijt-shoppende-mensenmassa. Net toen ik aan het buffet mijn croissantje wou nemen hoorde ik buiten gerammel, een mix van onidentificeerbare geluiden en geschaterlach. Iets in mij wist dat Romeo daar vast iets mee te maken had. En inderdaad ik zag door het raam een klein pupje wegrennen met een enorme terrastafel achter zich aan met een hele ravage tot gevolg. Er zaten daar die morgen blijkbaar twee soorten mensen, mensen die niet meer bijkwamen van het lachen bij het aanschouwen van dit hilarisch tafereel, en mensen die mij verontwaardigd aanstaarden voor de overlast die mijn hond zo vroeg op de ochtend bezorgde. Ik miste de derde groep : mensen die even zouden bijspringen en mij helpen mijn hond met tafel te vangen.

Op dat moment werd het mij duidelijk dat ik hem maar beter terug naar de kamer kon brengen. Het werd mijn kortste ontbijt ooit want ik had geen idee of hij nu met zijn pupgeblaf de hele verdieping aan het verstoren was en/of met zijn scherpe tandjes de hotellakens vernielde. Ik grabbelde nog vlug een pistolet mee van het buffet en toen ik de kamerdeur opendeed zag ik net te laat dat ik bezig was met een bruin worstje open te smeren die hij op het tapijt net voor de deur had gedeponeerd. Ik zal het niet verder visueel beschrijven maar na een half uur zwoegen, na alle ramen te hebben opengezet en na bijna mijn hele parfumflesje te hebben leeggespoten had ik nog steeds medelijden met de volgende hotelgasten die onze kamer zouden krijgen. Mijn pistolet hoefde ik niet meer en toen wist ik het zeker, kleine pupjes en hotels zijn geen goeie match.

Gelukkig was het weekje met mijn familie niet in een hotel maar wel in een huis met afgesloten tuin en een paar stappen van het strand. Bovendien kon ik daar genieten van een aantal liefdevolle hondesitters die mee een oogje in het zeil hielden en het voelde even helemaal als vakantie. Romeo had er de tijd van zijn leven en zijn kopje verdween dagelijks meerdere keren in het zand.

Daar bleek ook al snel dat ik alle hondenspulletjes voor niets had meegsleurd naar Spanje. Als onervaren kersverse hondenbezitter had ik een hele verzameling hondenspeelgoed, een koelmand, koelmat en zwembadje voor hem mee. De koelmat werd door Romeo direct omgedoopt tot plasmat. Het liefst speelde hij met een stokje, een schelpje, de hoed van mijn schoonzusje of een leeg waterflesje. Hij kon niet rap genoeg uit het hondenzwembadje zijn en ook de hondeschoentjes die ik had gekocht om zijn kwetsbare puppypootjes te beschermen tegen het gloeiende zand en het hete beton waren gewoon belachelijk. Hij heeft ze maximum 2 minuten aan gehad en er bijna zijn nek mee gebroken…( zie filmpje onderaan) Ik kon mijn geld evengoed door het autoraam laten vliegen of er een kampvuur mee aansteken. De zoveelste levensles. Honden hebben net als kinderen helemaal geen dure spulletjes nodig. Alleen liefde, aandacht en in Romeo’s geval ook structuur, grenzen en discipline.

Wijselijk heb ik toen maar besloten om de rest van mijn vakante in Zuid-Spanje te annuleren en langzaam terug richting “Home sweet Home” te rijden. De hotels onderweg werden ingeruild voor vakantiehuisjes met tuin, waardoor ik niet meer bang hoefde te zijn dat hij in het midden van de marmeren inkomhal zou plassen of met zijn puppykopje tegen de chique glazen deuren zou botsen. Geen schaamtelijke ontbijtscènes meer maar huisjes midden in de natuur waar hij met zijn puppygeblaf niemand kon storen en waar hij gewoon puppy kon zijn.

Het was niet mijn meest relaxe vakantie ooit maar we hebben het samen gered. Ik heb geleerd dat ik voorzichtig moet rijden in de bochten, anders wordt hij misselijk. Dat ik hem na zijn beauty-slaapje even met rust moet laten. Ik weet nu het verschil tussen “ik ontdek de wereld-gesnuffel” en “ik zoek een plekje om een plasje-kakje-doen-gesnuffel”. Hij weet intussen dat ik het fijn vind dat hij mij op vakantie niet voor 8 uur wakker blaft en dat hij zijn behoeftes beter buiten dan binnen doet. Hij begrijpt nu ook dat ik ’s morgens niet graag gewassen wordt door een enthousiaste hondentong die mijn gezicht aflikt maar de voorkeur geef aan een douche. Ik merk dat hij rustig wordt als ik zelf rustig ben. Ik probeer niet in hyper-modus te gaan want dan krijg ik een hyperpup en ik besef hoe belangrijk het is dat ik van deze vermoeiende maar zalige puppymomenten met hem geniet want voor ik het weet heb ik een puber in huis.