Als het leven je citroenen geeft …deel 2

 

 

Het is een tijdje geleden dat er nog een blog is verschenen. Dat komt doordat ik door mijn zwangerschap meer boven mijn toilet hing dan achter mijn laptop zat. Ochtendmisselijkheid was voor mij eerder een 24/7-misselijkheid en ondanks de belofte dat het na de symbolische drie maanden beter zou gaan, merkte ik in mijn geval weinig verschil. Intussen ben ik op 25 weken zwangerschap bevallen van mijn zoontje omdat zijn hartje was gestopt met kloppen en ben ik nu dus officieel in een rouwproces beland. Waar ik in mijn vorige blog dacht dat het leven me citroenen had gegeven, heb ik nu het gevoel dat ik een hele citroenplantage heb gekregen. Limoncello in overvloed dus…

 

De grond onder mijn voeten is weggezakt en ik probeer nu mijn vleugeltjes terug te vinden. Mensen zeggen vaak: “Je moet het een plekje geven”, maar hoe doe je dat? Er bestaat geen schoolvak waar je leert hoe je iets met deze impact een plekje geeft. Ik weet niet of er een boek ‘ Rouwverwerking voor dummies’ bestaat? Ik moet nu een weg zien te vinden in deze toch wat donkere periode en ik merk dat dit met vallen en opstaan gaat. Elk rouwproces is uniek en er bestaat niet echt een handleiding voor een ideale rouwverwerking. Maar ik hoop dat ik door het delen van mijn ervaring misschien iets kan bijdragen aan jouw rouwproces, want ik ga ervan uit dat elk mens in zijn leven vroeg of laat wordt geconfronteerd met een verlies, met een situatie die hij liever anders zou zien, met een gebeurtenis of een ervaring die niet makkelijk te accepteren is, met een hoop citroenen die nogal zuur smaken, met afscheid nemen van iemand waar je liever helemaal geen afscheid van neemt.

 

Wat elk rouwproces gemeen heeft, is dat het een “proces” is. Niet iets dat je zomaar in 1,2,3 oplost en dan snel van je to-do lijstje schrapt. Ik had in het begin echt dagen van complete ontkenning. Toen mijn zoontje geboren werd was ik apetrots, vond ik het bizar dat de vroedvrouwen me niet feliciteerden want ik vond dat ik een prachtig zoontje op de wereld had gezet. Op dat moment leek het feit dat hij niet ademde, niet huilde en vooral niet leefde, maar een detail. Ik kon hem alleen maar bewonderen. Ik kon alleen maar zien hoe mooi en perfect hij was. Ook daarna bij het voorbereiden van de begrafenis had ik af en toe het gevoel dat ik de babyborrel aan het voorbereiden was. Blijkbaar is het een bescherming van ons onderbewuste. Heel vaak dacht ik dat het gewoon allemaal een grote nachtmerrie was en dat iemand mij wakker zou maken en ik over drie maanden alsnog gewoon zou bevallen van een gezonde baby. Het babykamertje was klaar, het park stond gereed en ik had me helemaal laten gaan bij het shoppen naar baby-outfits. Bovendien had deze kleine prins al zoveel cadeautjes ontvangen dat hij al voor zijn geboorte een verwend mannetje was. Hij was meer dan welkom en in mijn beleving was hij alsnog op weg naar mij. Niet dus. Blijkbaar is dit normaal, dus mocht je dit ervaren, niets aan de hand. Je bent niet gek aan het worden. Het maakt deel uit van het rouwproces.

 

Deze momenten van ontkenning steken af en toe nog eens de kop op, maar worden toch steeds zeldzamer. Ze hebben plaatsgemaakt voor een mix van emoties en gevoelens, die in golven komen en terug gaan. Intens verdriet, boosheid, frustratie, diepe ontgoocheling maar soms ook een enorme dankbaarheid en een overweldigend gevoel van onvoorwaardelijke liefde die elkaar in snel tempo afwisselen. Volgens de theorie is het einddoel van een rouwproces acceptatie. Ben ik daar? Nopes, absoluut niet, het zou liegen zijn tegen mezelf en tegen jullie. Want ik heb het niet geaccepteerd, ik heb er (nog) geen innerlijke vrede mee en ik vind het absoluut niet leuk dat ik nu mijn bevallings-moederschapsverlof gebruik om in Spanje rond te trekken. Ik zou veel liever pampertjes verversen, slapeloze nachten hebben door het gehuil van mijn zoontje en zelfs de eventuele tepelkloven had ik er graag bij genomen. Alles liever dan deze gebroken droom. Ik ben al lang blij als ik niet in huilen uitbarst bij het zien van een zwangere vrouw of schattige baby.Dus ik veronderstel dat ik het nog geen plaatsje heb gegeven.

 

Wat ik intussen wel heb geaccepteerd is dat elke dag anders is. Dat elke emotie er mag zijn.

In Spanje staan de amandelbomen in bloei. En sommige dagen word ik daar heel boos van, staan de lichtroze frèle beloftevolle bloemetjes in schril contrast met mijn gevoel. Zou ik naar die bloemen willen schreeuwen en ze vertellen dat ze vooral niet moeten denken dat ze allemaal “ amandel’ zullen worden, dat er ongetwijfeld bloemen zijn die helemaal geen amandelen zullen voortbrengen of erger nog misschien een beginnende amandel maar dat die onderweg waarschijnlijk zou stoppen met groeien. Op andere dagen word ik heel blij van deze wit-roze bloemetjes die schitteren in de zon precies alsof ze mij hoopvol toefluisteren dat er ook voor mij een mooi en nieuw begin mogelijk is. Dat ik ondanks dit verdriet ooit terug intens geluk zal mogen ervaren.

 

Op mooie zonnige dagen word ik blij van het vrolijke gekwetter van de veelvuldig aanwezige Spaanse vogeltjes en op andere momenten wou ik dat ze hun bekje zouden houden, dat ze stil zouden zijn, net zo stil als mijn zoontje was bij zijn geboorte. Ik zou ‘ shut up’  willen roepen mocht ik weten hoe je dat zegt in het Spaans 🙂

 

Soms huil ik zolang en zo intens dat ik dikke oogleden heb en mezelf nauwelijks herken in de spiegel en op andere momenten betrap ik mezelf erop dat ik aan het meezingen ben met de plaatselijke Spaanse hit op de radio en me eigenlijk best ‘vrolijk’ voel. Ook dat was in het begin beangstigend, hoe kun je nu vrolijk zijn als je zoontje net gestorven is? Ik voelde me bijna schuldig, net alsof ik elk moment van de dag heel erg verdrietig moest zijn om te bewijzen hoeveel ik van hem hou, hoe erg ik hem mis. Gelukkig heb ik intussen door dat die momentjes van “blij zijn”, van even onbezorgd lachen net heel waardevol zijn in dit rouwproces. Dat het een welkome afwisseling is en het me helpt om dit verlies te dragen.

 

Is het alleen maar kommer en kwel? Nee, absoluut niet. Zijn mijn ogen alleen maar gevuld met tranen van verdriet? Ook dat niet. Als ik denk aan hoeveel liefde en steun ik heb mogen ontvangen en nog steeds ontvang van mijn familie en vrienden heb ik “Happy Tears”. Ik heb me nog nooit zo geliefd en gedragen gevoeld. Een mevrouw van de VZW “Boven de wolken” is als vrijwilliger belangeloos foto’s komen nemen na mijn bevalling zodat ik een tastbare herinnering zou hebben aan mijn kleine schat. Speciaal voor mijn zoontje heeft de VZW “Kleine Held” een t-shirtje op maat gemaakt met bijpassend dekentje waardoor ik hem netjes kon induffelen voor hij werd begraven. De verpleegsters en mijn familie zijn druk in de weer geweest om handafdrukjes en voetafdrukjes te maken zodat ik die achteraf zou kunnen koesteren. Ik heb ontelbare berichtjes, kaartjes en mailtjes met liefdevolle, inspirerende en troostende woorden ontvangen en ik heb nog maar eens beseft dat er zoiets bestaat als “liefde” en hoe onnoemelijk waardevol dit is. Geloof me, er lopen prachtige mensen rond op deze planeet. Bovendien besef ik heel goed dat ik heel erg dankbaar mag zijn met de familie en vrienden die ik heb. Meer dan ooit weet ik dat ik met hen het groot lottobiljet heb gewonnen.

 

Bovendien heeft mijn zoontje mij voor altijd mama gemaakt. Iets wat niemand mij ooit nog kan afnemen. Deze bijzondere dagen blijken dus gevuld met ups en downs, met ontelbare lichtpuntjes in de duisternis, met amandelbloesems en met fluitende vogeltjes, met verdrietige en pijnlijke momenten vol hartenpijn afgewisseld door momenten vol ontroering, liefde en dankbaarheid. Momenten waar ik door de zwaartekracht aan de grond blijk te kleven en niet zeker weet of mijn vleugels ooit sterk genoeg zullen zijn om op een dag terug zorgeloos rond te vliegen; gevolgd door momenten waar ik net de aanwezigheid van mijn vleugeltjes heel sterk voel en me verwachtingsvol klaar aan het stomen ben om vol hoop terug op te stijgen, op weg naar een onbekende bestemming. Deze periode is dus gevuld met ontelbare zichtbare en onzichtbare geschenken, een overvloed aan tranen maar ook een voorzichtige glimlach en af en toe zelfs een schaterlach, met dreigende donkere wolken en heftige regenbuien maar ook met warme Spaanse prille zonnestralen die zich moedig een weg banen aan een soms zeer bewolkte hemel.

 

Toch hoop ik stiekem dat we geen “als het leven je citroenen geeft …deel 3 zullen krijgen.

Ik heb het zo stilaan wat gehad met citroenen en hoop op verse zoete rode sappige kersen op een taart met veel slagroom.

 

In afwachting heb ik even alle ruimte en tijd nodig voor mezelf waardoor ik nu niet beschikbaar ben voor coachings. Ga jij momenteel door een rouwproces en heb je het gevoel dat je daarbij hulp nodig hebt, dan stuur ik je graag door naar een collega die gespecialiseerd is in rouwbegeleiding.

 

Stuur gerust een mailtje naar info@bodybeautybalance.be