Mijn kind naar het buitengewoon onderwijs?

In deze blog een authentiek verslag van een bijzondere mama met een bijzonder kind.

“Al vanaf de zwangerschap droom je het leven van je baby. Maar hoe diep je van de roze wolk dondert als iets niet binnen de standaarden en curves valt, dat wordt er nooit bij vermeld.

Bij de diagnose ‘autisme‘ van onze dochter kregen we een ellenlange lijst van de ‘te-volgen-stappen’ mee. Dat buitengewoon onderwijs tot de grote mogelijkheid behoorde stond daar zwart op wit. Maar het woord “buitengewoon” alleen al geeft me de kriebels! Alsof enkel de rare kinderen daar naartoe gaan, de dutskes, de sukkelaartjes. En MIJN kind is geen sukkelaar of een dutske…!

We kozen er in eerste instantie voor om ze in de voormiddag 2u therapie te laten volgen in het revalidatiecentrum om ze dan in de namiddag naar de 2 de kleuterklas in het gewone onderwijs te laten gaan. Maar, na anderhalf jaar van spartelen om te overleven, hadden we het na de paasvakantie nu echt wel door dat het gewone onderwijs voor onze kleine meid, te hoog gegrepen was. Je kunt een school, of een juf niet verplichten om open te staan voor jouw kind met een beperking. Je kunt niet blijven belonen met cadeaus voor in de klas of financiële giften voor de school of te langer laatst, smeken om alstublieft eens rekening te willen houden met je kind en de structuur die zo noodzakelijk is voor haar! Tussen ons gezegd en gezwegen stonden ze er ook niet echt voor open om een kindje met een beperking in hun midden te hebben en dan zwijgen we nog over de “lieve en leuke” opmerkingen van andere moeders .

Tijdens ons therapeutische jaar werden alle pro’s en contra’s flink bijgehouden, dus in mei werd een beslissende vergadering belegd en unaniem werd ons aangeraden om de overstap te maken naar een type 9-school, iets helemaal nieuw en enkel voor kindjes met autisme. Aangezien het geluk van ons kind voorop staat, gingen we akkoord om ze het volgende schooljaar te laten starten in het MPIGO.Hoe ging ik dat duidelijk maken aan mijn kleine meid? Van het woord “school” raakte ze altijd onmiddellijk in paniek, zo graag ging ze dus naar haar klasje!

Onze thuisbegeleidster manoeuvreerde me terug in de richting van visuele ondersteuning. Het was al bewezen dat het hielp tijdens therapie, dus waarom zou het haar dan nu niet helpen? Al 2 jaar spartelde ik tegen, het was in mijn ogen een brug te ver om gans mijn dagen te plannen en ons huis vol te hangen met picto’s! Zal ze dan niet altijd, en voor alles afhankelijk zijn daarvan? Wat zouden de mensen wel niet zeggen? Maar pictogrammen waren het enige dat haar kon helpen om haar goed voor te bereiden…

De grote vakantie begon en ik maakte me nog geen zorgen, 1 september was nog zo ver af, tijd genoeg! We genoten van het mooie weer, enkele gezinsuitstapjes en 2 weekjes geen therapie. Alles bleef redelijk chill…Ik maakte plannen om op Milla’s laatste therapiedag een afscheidsfeestje te geven. Het symbolische einde van een 2-jarige samenwerking met de therapeuten en alle kindjes uit het groepje. Sapjes, koekjes, het lokaal vol met slingers, ballonnen, een ballenbad en natuurlijk veeeeel cadeautjes.

Plots waren we eind augustus, dus 1 september kwam nu wel heel snel dichterbij! De coördinator van de busdienst belde met de ophaal-uren, de boekentas werd gemaakt en mijn kasten gevuld met nieuwe brooddozen, afbakbroodjes en kleine flesjes water.
3 nachten heb ik wakker gelegen, piekerend, terwijl mijn vent diep in dromenland vertoefde. Alle “Wat als..?” vragen dwarrelden door mijn hoofd. En alle vragen eindigden met hetzelfde zinnetje: “Ze is nog zo kleintjes en dan een ganse dag helemaal alleen”… Maar laatst hoorde ik een mooie levensmotto: “If you can’t change it, drop it!” Voor mezelf is er aan het toepassen hiervan nog wat werk, vrees ik .

Dinsdag 1 september, moeder misselijk van de zorgen en angst, maar we waren allen op weg naar de bushalte. Een kleine stoet mensen om haar uit te zwaaien op haar eerste grote dag. Gewapend met een grote rugzak en een sleutelhanger vol picto’s was ze klaar voor haar grote stap in de wijde wereld. En ik? Ik stond te huilen als een echte moeder toen de bus met haar de hoek om reed.Nu bijna 2 maanden later kan ik enkel maar zeggen dat het de allerbeste beslissing van mijn leven was! Met een big smile danst Milla door het schoolgaande leven.

 

Zelf heb ik geleerd dat af en toe een figuurlijke stamp onder je kont krijgen niet altijd slecht is, het gaat dan misschien wel om MIJN kind en meestal voel ik mijn kind perfect aan, maar soms kan openstaan voor tips of advies van een thuisbegeleider of kindercoach een handige meerwaarde zijn op weg naar meer harmonie in je gezin en een gelukkiger kind, net zoals met die picto’s .

Als mama van een, nu net 5-jarige meid met autisme verwarmt dit alles mijn hart! Mijn bijzondere, buitengewone dochter stelt het fantastisch goed in haar nieuwe school in het buitengewoon onderwijs, eindelijk zit ze op de juiste plaats!

Liefs,

Ishah Dewispelaere

Laat je emailadres achter en laat je ook in de toekomst inspireren door authentieke en herkenbare verhalen van anderen.

Heb jij ook een bijzonder kind en kan je wel wat extra hulp of advies gebruiken?

Maak dan een afspraak met één van onze kindercoaches op het nr: 0493/06 35 06

Video: Milla leert eten met behulp van picto’s